برنامه ریزان تعاملی، اهداف زیر را دنبال می کنند:
در نگرش سنتی مدیریت، برنامه ریزی نقطه شروع تمامی حرکتها است که اهمیت آن از گذشته ای دور بر همگان آشکار گردیده و آن را اساسی ترین وظیفه مدیریت دانسته اند.
سیر تکاملی برنامه ریزی:
می توان گفت ویژگی های زمانی هریک از دوره های مختلف، منجر به گرایش های خاصی از برنامه ریزی شدند که باعناوین ارتجاعی(Reactive)، غیر فعال(Inactive)، فعال(Proactive) و تعاملی (Interactive) موسومند.
گرایش مسلط برخی برنامه ریزان به گذشته است (ارتجاعی). گروهی به زمان حال گرایش دارند (غیرفعال). برخی به آینده گرایش دارند (فعال).
برخی دیگر، گذشته، حال و آینده را به عنوان بخشهای مجزا، لیکن جنبه های غیرقابل تفکیک یک آشفتگی می بینند که باید برای آن برنامه ریزی کرد (گرایش تعاملی).
وجه تمایز دوران های تاریخی بشر، در وجود یا فقدان ذخایر علمی - فنی نیست. بلکه این حد فاصل، دو مکانیسم اصلی زیر است:
دو تحول اساسی فوق باعث شده است که بشر در دوران مدرن تاریخ خود موفق به صرفه جوییهای عظیم در نادرترین منابع خود یعنی زمان، گردد. این صرفه جویی است که امکانات وسیع افزایش بازدهی و تولید را برای انسان های عصر جدید فراهم آورده است.
زمان به مفهوم قراردادی ثانیه ها، در دو جامعه سنتی و مدرن، اساسا قابل مقایسه نیستند و بدین صورت است که با گذشت هر ثانیه، شکاف عقب ماندگی بین جوامع سنتی و مدرن معادل کمیت مشخص شده در محور عمق زمان زیاد می گردد.
در جوامع سنتی، اصل بر این است که منشاء خانوادگی شخص، تعیین کننده اصلی نقش تولیدی اوست. اگر کسی در خانواده کشاورز به دنیا آمد، انتظار می رود کشاورز شود. اگر پدر نجار بود، انتظار می رود نجار شود و ... .این موضوع تحرک و انگیزه اجتماعی را از بین می برد.
در این خانواده ها زمانی که فرزندان، بزرگ می شوند، پدر از ایشان می خواهد که در همان واحد تولیدی مشغول به کار شوند؛ این در حالی است که واحد تولیدی نیاز به نیروی کا جدید ندارد و این افزایش نیرو، فقط به این دلیل است که فرزندان نیازمند کار و غذا هستند. اینجاست که بازدهی سرانه شاغلین پایین می آید (بیکاری پنهان) و همچنین مصرف سرانه، کم می شود.
